چکیده

هر بنا و اثر معماری اصیل بر ارزشهایی استوار است که تأثیر گذر زمان بر آن کمرنگ است و همچنان با حفظ ارزشهای خود می تواند به حیات خود ادامه دهد، هنگامی که صحبت از معماری فردا می شود این پرسش مطرح می شود که چگونه می توان نقش ادراکات حسی و پدیده شناسی را در فضای ساخته شده احیا کرد و سیر نزولی و معماری بی هویت امروز را تغییر جهت داده و در سیر تازه ای قرار داد که آنچه که تشکیل دهنده فضای معماری فرداست هویت و معنای اصیل خود را بازیابد . از آنجا که اصطلاح ادراک، آشکارا بر چیزی دلالت دارد که نمی تواند کمی باشد و از سویی دیگر، توانایی رویکرد پدیدارشناسی، در ایجاد محیط واجد معنا، و هویت از طریق خلق فضاهایی سرشار از حس و روح مکان می باشد؛ چنین به نظر می رسد که می بایستی در رویکرد پدیدارشناسانه، فضاها را مورد ارزیابی قرار داد تا بتوان به ادراک حسی و تعیین معنا در معماری و شهرسازی دست یافت . بدین منظور در انجام این پروسه از روش پیمایشی و توصیفی بهره گرفته ایم . می خواهیم در فضاسازی از نقش پررنگ انسان و حواس آن به ایده ال ترین بناها دست یابیم، فضایی قابل ادراک و شناسایی، به یاماندنی، واضح همراه با احساس تعلق . احتمالاً هر چه بیشتر نقش حواس پنجگانه را در فضاسازی پررنگ کنیم آن فضا خاطره ساز خواهد شد، به یاد خواهد مادند و حس تعلق را برمی انگیزد و حس بودن و ماندن در فضا را تشدید می کند . در این مقاله سعی شده است که با بررسی ادراکات حسی و هویت فضا با رویکرد پدیدارشناسانه به تبیین پدیده فضا پرداخته و پس از بررسی عناصر فضا و تأثیر ادراکات و تجزیه و تحلیل فضای امروز راه حل اساسی در جهت هویت بخشیدن به طرح های آینده یافته که منجر به فضای امن فردا شود.

به قلم "سمانه ایزدی، مهدی بشیری، آذین بنی هاشم"

منبع : کانون سراسری انجمن های صنفی مهندسان معمار ایران/همایش بین المللی معماری،عمران و شهرسازی در هزاره سوم/تهران - تیر ماه 49

 برای دریافت مقاله بر روی لینک روبرو کلیک نمایید.