پارادایم های مساله در معماری

نوشتار  فوق در مورد «تعیین کننده» ها در طرّاحی معماری است؛ امّا نه از دید روند طرّاحی، بلکه از منظر نظامی که معماران در درون آن حرکت و فعالیت می کنند؛ نقش این نظام و فرآیندهای پس زمینة آن، از عرصه هایی است که کمتر مورد توجّه قرار گرفته است.
در این گفتارها، سعی شده است که نشان داده شود، معماری، پیش از آنکه بتواند تعریف شود، در بسترهای هشت گانه ای جریان می یابد که از بُن با هم متمایزند؛ آنچنانکه تعریف معماری در هریک از این هشت بستر مفهومی (که نام «پارادایم» بر آنها نهاده شده است)، با دیگر بسترها، متمایز خواهد بود، چه رسد به ارزش ها و شیوه های عمل؛ لذا دیگر نمی توان از یک «چیز» به عنوان معماری نام برد، بلکه باید از معماری ها یاد کرد.

آنچه این معماری ها را از هم متمایز می کند، در وهلة اوّل، «مسأله»ای است که معماری برای پاسخ به آن، به صحنه می آید و نه پاسخ کالبدی آن؛ لذا این تقسیم بندی با دیگر تقسیم بندی های رایج معماری برحسب سبک، تاریخ، فلسفه و … این تمایز را دارد که به منشأ و علّت وجودی معماری، به عنوان پایة طبقه بندی، رجوع کرده است.