اصول طراحی مسکن سالمندی

در قرن حاضر حفظ و ارتقا سلامت و کیفیت زندگی سالمندان به عنوان یک گروه جمعیتی آسیب پذیر،بیش از گذشته مورد توجه قرار می گیرد.بدلیل عدم وجود مطالعات جامع در ایران لازم است تا بتوان در جهت ارتقای بهبود محیط برای سالمندان با طراحی بناهایی پایدار قدم برداشت.لذا معماری به عنوان مقوله ای مطرح است که درصورت برنامه ریزی و استفاده درست از آن می توان یک جامعه برتر و زندگی بهتری را به وجود آورد.

بدلیل عدم توجه به نگرشی نو و عدم توجه به رویکردی نوین به سالمندی و مسکن سالمندی،بر معماران و طراحان است تا با طراحی و مسکن دهی مناسب آنان و با در نظر گرفتن احکام و اصول و استانداردهای مشخص،ساکنان سالمند اینگونه مجموعه ها را از روزمرگی شدید که از نوعی بی تفاوتی نسبت به محیط زندگی و فضاهای پیرامون ناشی می شود رهایی بخشید.