اجزای تشکیل دهنده چسب

مواد پلیمری
چسب ها، همگی حاوی پلیمر هستند. پلیمرها در حین سخت شدن چسب ها به وسیله واکنش شیمیایی پلیمر شدن افزایشی یا پلیمر شدن تراکمی حاصل می شوند. پلیمرها به چسب ها قدرت چسبندگی می دهند. می‌ توان آنها را به صورت رشته هایی از واحدهای شیمیایی همانند که به وسیله پیوند کووالانسی به هم متصل شده اند، در نظر گرفت.

پلیمرها در دماهای بالا روان می گردند و در حلال های مناسب حل می گردند. خاصیت روان شدن آنها در چسب های حرارتی و خاصیت حل شوندگی آنها در چسب های بر پایه حلال، یک امر اساسی است. پلیمرهای شبکه ای در صورت گرم شدن جریان نمی یابند، ممکن است در حلال ها متورم گردند، ولی حل نمی شوند. تمامی چسب های ساختمانی، شبکه ای هستند، زیرا این مورد خزش (تغییرشکل تحت بار ثابت) را از بین می برد.

سایر افزودنی ها
بسیاری از چسب ها، علاوه بر مواد پلیمری دارای افزودنی های زیر هستند:

مواد پایدارکننده در برابر تخریب توسط اکسیژن و UV 
مواد نرم کننده که قابلیت انعظاف را افزایش می دهد و دمای تبدیل شیشه‌ ای پلیمر (Tg) را کاهش می دهد.
مواد پرکننده معدنی که میزان انقباض در سخت شدن را کاهش می دهد و خواص روان شدن را قبل از سخت شدن تغییر می دهد و خواص مکانیکی نهایی را بهبود می بخشد.
مواد تغلیظ کننده
معرف های جفت کننده سیلانی